WALC WIEDEŃSKI
Historia
Walc angielski jest odmianą walca pochodzącą z Anglii. Po raz pierwszy został wykonany około 1910 roku, a jego narodziny przypisuje się słynnej "angielskiej flegmie" i niechęci Anglików do szybkich tańców, takich jak wirowy walc wiedeński .
Za głównego propagatora walca angielskiego na światowych salonach uważa się nauczyciela tańca Victora Silvestera, mistrza świata w tańcu towarzyskim z 1922 roku. Opracował on taniec o pięknym, naturalnym ruchu, oparty na prawach naturalnego ruchu ciała.
Krok podstawowy (partner)
1. Prawa noga w przód
2. Lewa noga w bok
3. Prawą nogę dosunąć do lewej
4. Lewa noga w tył
5. Prawa noga w bok
6. Lewą nogę dosunąć do prawej
Charakter tańca
Kroki walca angielskiego są dość proste, ale by taniec był efektowny muszą być one płynne, pełne gracji i lekkości, falujące. Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii. Chociaż jest to taniec określany jako wolny, od tancerzy wymaga dobrej kondycji. Podobnie jak inne tańce standardowe jest tańcem przestrzennym, wymagają dużego parkietu. Opiera się na ciągłym unoszeniu i opadaniu. Tańczony prawidłowo powinien sprawiać wrażenie ruchu łodzi poruszającej się na regularnych falach.
Technika
Wszystkie kroki do przodu stawiamy są od pięty, do tyłu od palców, boczne - na podeszwie.
Postawa
W walcu angielskim bardzo ważne jest trzymanie partnerów, przez cały czas tańca nie powinno się zmieniać. Również sylwetki tancerzy powinny być niezmienne. Walc angielski musi być tańczony w tzw. kontakcie, czyli ciała tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki. Postawa powinna być naturalnie wyprostowana, głowy zwrócone lekko w lewą stronę. Łokcie powinny stanowić przedłużenie barków, a góry ciała lekko odchylone od siebie Tancerz otacza tancerkę prawą ręką umieszczając ją pod lewą łopatką partnerki.
Figury
Podstawowe figury to: obrót w prawo, chaase, wirówka, promenada, whisk, open telemark, tkacz, skrzydełko, wirówka w lewo, fallaway
Tempo
Umiarkowane (30-31 taktów na minutę)
Takt
3/4, z wykorzystaniem akcji swing