hobby

TANGO

Historia

Tango wywodzi się z tradycji tańców hiszpańskich - habanery i flamenco , zmieszanej z candombe, którą na grunt Ameryki Południowej zaszczepili afrykańscy niewolnicy. 

W swojej prymitywnej wersji tango pojawiło się pod koniec XVIII wieku. Początkowo było uważane za taniec podrzędny - uliczny i wyuzdany. Tańczono je w ubogich lokalach, a zwłaszcza - w domach publicznych. Z czasem jednak jego popularność rosła, zwłaszcza gdy na początku XIX wieku pojawił się najbardziej znany styl tego tańca - tango argentyńskie. Szczególnie popularny był on w Argentynie w okresie rządów Juana Domingo Perona, który faworyzował ten taniec jako narodowy. Z Ameryki Południowej ta odmiana tanga dotarła do Stanów Zjednoczonych, potem do Europy, a najbardziej zadomowiła się w Paryżu. 

W okresie międzywojennym protestowano przeciwko erotycznemu zabarwieniu tanga. W prasie pisano, że to taniec nieprzyzwoity, negatywnie wypowiadał się o nim papież, a cesarz niemiecki zabraniał go tańczyć na swoich salonach. Nie dało się już jednak powstrzymać tłumów, które zakochały się w tangu. 

Po okresie chwilowego regresu, od lat 80. XX wieku tango przeżywa swój renesans, nie tylko w Argentynie. Upraszcza się style taneczne, tak by opanować kroki mogła jak największa liczba chętnych. Pojawiło się tango alternatywne - tańczone do muzyki, która nie jest klasycznym tangiem.

Odmiany i style tanga

Tango ma wiele odmian, nawet lokalnych (amerykańskie, fińskie, paryskie). Najbardziej znaną i najczęściej wykonywaną  jest tango argentyńskie, które - w przeciwieństwie do innych odmian - nie ulega standaryzacji i opiera się na improwizacji i ciągłym rozwoju. Wariacje dotyczą nie tylko figur, ozdobników czy sposobu trzymania, ale nawet szybkości wykonywania.

Tango argentyńskie już dawno zyskało miano jednego z najpopularniejszych tańców użytkowych. Tańczy się je nawet w klubach, do muzyki nowoczesnej. Najpopularniejsze odmiany tanga to tango de salon (najczęściej spotykane), tango milonguero, tango vals, tango nuevo i tango fusion.

Krok podstawowy (partner)

1. lewa noga do przodu (wolny) 
2. prawa noga do przodu mijając lewą (wolny) 
3. lewa noga do boku równolegle obok prawej (szybki)
4. prawa do lewej (szybki) 
5. lewa noga do tyłu (wolny)
6. prawa noga do tyłu mijając lewą (szybki)
7. lewa noga w bok stawiana równolegle do prawej (szybki)
8. prawa do lewej (wolny) 

Charakter tańca

Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd, ponieważ taniec ma przypominać kłótnię małżonków. Ma być dramatyczne i  gwałtowne, pełne zmian kierunków i obrotów oraz szybkich ruchów.

Technika

Nogi w tangu stawia się prosto (nie na zewnątrz jak w tańcach klasycznych) i "od obcasa" a nie od palców. Kroki boczne i do tyłu stawiamy na płasko, dostosowując ich długość do przestrzeni tanecznej.  Kroki tanga nie są posuwiste, określa się je terminem staccato. Nie ma unoszenia się, opadania i nachyleń.

Postawa

W tangu argentyńskim para tańczy blisko siebie – ściślej niż w innych tańcach. Tancerka znajduje się po prawej stronie tancerza, prawe biodra partnerów ustawione są naprzeciw. Tancerz obejmuje tancerkę prawym ramieniem nieco głębiej, natomiast lewą rękę ustawia pod kątem ostrym. Tancerka prawą rękę ustawia pionowo, lewą - poziomo. Głowa powinna być skierowana w lewo, a  podbródek lekko uniesiony. 

Figury

Najpopularniejsze figury to: salida, cruzada, resolucion, calesita, boleo, gancho, kanapka, kwadrat, ocho, parada, volcada, traspié.

Tempo

31-33 takty na minutę

Takt

2/4 (akcentowane pierwsze i trzecie). Rytm tanga liczony jest następująco: wolny, wolny, szybki, szybki, wolny, szybki, szybki, wolny. Na całość liczenia składają się trzy takty.